Ministerstwo: pozwy bezpodstawne

W uzasadnieniu pozwu o zapłatę, autorzy powołują się na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 10 stycznia 1993 r. (sygn. akt. K 16/93,OTK 1995/1/1).

Trybunał orzekł, że odpowiednie przepisy ustawy budżetowej na 1993 r., na mocy których obniżono kwotę bazową waloryzacji emerytur i rent ze 100 do 91 procent, są niezgodne z Konstytucją, ponieważ naruszają konstytucyjny tryb dojścia do skutku ustawy budżetowej przez włączenie ich do projektu ustawy budżetowej i uchwalenie w tej ustawie, a także naruszają zasadę zaufania obywateli do państwa stanowiącą wiodącą podstawę stosunku ubezpieczeniowego.

Jednak orzeczenie to nigdy nie nabrało mocy obowiązującej, ponieważ nie zostało zaakceptowane przez Sejm, a taki był prawny wymóg istniejący w obowiązującej w tym czasie Konstytucji. W związku z tym emerytom i rencistom nie przysługiwały żadne rekompensaty z tytułu obniżenia wskaźnika waloryzacji.

W kolejnych aktach prawnych wprowadzono zapis, że „Procentowy wskaźnik przeciętnego wynagrodzenia ulega podwyższeniu o jeden punkt procentowy w każdym terminie waloryzacji aż do osiągnięcia 100% przeciętnego wynagrodzenia.” (art. 17 ustawy z 6 lipca 1995 r. o zmienia ustawy o rewaloryzacji emerytur i rent.... ,Dz.U. z 1995 r. Nr 95, poz. 473).

Realizując powyższy zapis ustawowy, kwota bazowa była w każdym kolejnym terminie waloryzacji podnoszona o 1 procent aż do osiągnięcia w 1999 roku 100 proc. przeciętnego wynagrodzenia.

Podwyższona kwota bazowa stosowana była przy obliczaniu wysokości nowo przyznawanych emerytur i rent, natomiast regulacja ta nie dotyczyła waloryzacji świadczeń, bowiem z dniem wejścia w życie tej nowelizacji kwota bazowa służy jedynie do obliczenia nowego świadczenia. Pozwy kierowane obecnie do sądów są oparte na mylnym przekonaniu, że od 1995 r. kwota bazowa służy, tak jak dotychczas do obu celów: obliczenia nowego świadczenia oraz waloryzacji świadczeń przyznanych wcześniej.